İki yıl önce bu yazının orijinalini onuncu yılın anısına kaleme almıştım. Süregelen kariyerimde özellikle de bireysel olarak ortaya koyduklarımı düşünürsem eğer çalışmalarımı iki yıl daha öteye taşıdığım için yapılanları değerli buluyorum. Mücadele ruhuna olan inancım ve  üretici düşünceye saygı ilkesini güçlendirmek için iki yıl önceki yazımı güncelleme gereği hissettim.  
 

“İki karpuz bir koltuğa sığmaz” atasözüne inat, son on iki yılda bir kol da iki karpuz vardı… Hatta diğerinde üçüncüsü… Çalışma hayatımdaki bireysel gayretimin son on iki senelik kısmı böyle geçti… Geçiyor… Zira dördüncü ve beşinci karpuzlar da var taşıdıklarım arasında… Tabii ki onlara da yenilikçi paradigmalarla gereken hassasiyeti gösteriyorum.

Kaleme aldığım bu yazının orijinalindeki gibi ne çok uzun ne de çok kısa olmasını istiyorum. Eminim ki okuyucuyu sıkmayan karar nitelikte birkaç dakikalık okumayla sınırlı kalması bu yazıyı amacına ulaştıracaktır.

Yıllarca o kadar nitelikli hikâyelere şahit oldum ki bu yüzden yazdıklarım asla bir başarı hikâyesi olarak kabul edilmemeli… Ancak bu zamana kadar yaptıklarıma eleştiri ve övgü dengesini bozmadan  değer verilebileceğini de düşünüyorum. Zira bu değerin amacı sürdürülebilir olma isteğine olan inancımdır. Ayrıca bu yazılanlar çalışma hayatında ikinci baharı yakalayıp yeniden başlayanlar için ya da yeni başlangıç yapmak isteyenler ve fikri sermayeyi ortaya koyanlar için bir kimlik arayışı belki de benimseme rüzgârının tatlı bir esintisi olsun istiyorum.

Otuz beş yıldır çalışma hayatındayım. Bunun yirmi üç yıllık kısmı kurumsal şirketlerde satış alanında geçti. Kimsenin peşinden gitmeden, kimsenin adamı olmadan, kimseye dalkavukluk yapmadan, entrikaların farkına bile varmadan saygıyla, sevgiyle, azimle, tutkuyla, öğrenerek, öğreterek işin hakkını vererek geçen onlarca sene… Üstelik iyilerle karşılaştığım zamanları unutmadan, beceriksiz zibidileri, nobran seviyesizleri, şımarık egoistleri, vicdansız zalimleri de görerek geçen onlarca sene…

Gelelim son on iki yıla…Son on iki yıldır inandığım yolda kurduğum organizasyonda bireysel olarak çalışıyorum. Çalışmak dediğime bakmayın siz… Zevkle üretiyorum aslında… Ve işin en güzel yönü ürettikçe öğreniyorum. Öğrenerek ilerlemek gerçekten büyük özveri yüksek bir disiplin… İş alanını genişletmek ise  zorunlulukta olsa farklı bir keyif…

2011 yılında Deka Eğitim ve Danışmanlıkla başlayan iş alanı zaman içerisinde Deka Medikal ’de tıbbi malzeme satışını, Deka Yayınları adı altında yazarlık ve şahıs yayıncılığı, bireysel olarak mesleki yeterlilik kurumunda sınav değerlendirici unvanını son olarak da e-ticareti oyuna soktu. Üstelik zamanın akışındaki yeniliklere uyum sağlayarak faaliyetlerimin de lokomotifi haline geldi.

 Dürüst konuşmak gerekirse Deka bünyesindeki çalışmalarımın hepsi de oyunun hakkını veriyorlar. Daha uzunca bir zaman vereceklerini de ön görüyorum. Ancak yaşayarak öğrendiğim bir gerçeği de paylaşmadan edemeyeceğim.  Bilindiği üzere göçmen kuşlar Dünyanın manyetik alanının kuvvet çizgilerine göre kendi durumlarının farkına varıp konumlarını belirleyerek gitmek istedikleri doğru yönü bulurlar. Bazen kanat çırpar bazen de süzülerek ilerlerler. Teşbihte hata olmaz derler ben de benzer bir anlayışla yol alıyorum. Ancak kanat çırpmayı bıraktığım an yer çekimine de yenik düşeceğimi biliyorum. Bu yüzden sağlığımız ve gücümüz yettiği sürece düşünmek, üretmek ve uygulamak yönünde kanat çırpmaya devam etmeliyiz.

İki yıl önce de olduğu gibi on ikinci  yılın anısına tekrar  kaleme aldığım bu yazı aslında Deka’nın kariyer yolculuğudur. Soyut bir kişilik olsa da onun iş geliştirme bilinciyle fırsatları kollayan dönüşebilen gücüdür. Çalışma hayatının zorluklarını Deka’nın manevi gücüyle birlikte bana inananların desteğiyle tek başına göğüslediğim için gururluyum.

Sağlıkla, iyilikle…Daha nice yıllara…Nice on iki  yıllara…

Ali Kayacan